Babygebaren

Dit jaar loop ik stage in de gehandicaptenzorg. Eens in de week komen er ouders van kinderen met het syndroom van down (onder de 4 jaar) bij ons om met de kinderen ontwikkeling stimulerend te spelen en ervaringen uit te wisselen. Om met de kinderen te communiceren gebruiken wij gebaren. Dit is zo leuk om te zien. De kinderen kunnen nog niet praten, maar om zich duidelijk te maken kunnen zij gebaren gebruiken.

We beginnen altijd met liedjes zingen. Iedere week komen dezelfde liedjes voorbij. Hoe langer ze in het groepje zitten, hoe meer ze de gebaren mee gaan doen. Op een gegeven moment gaan zij ook de woorden aan de gebaren koppelen.

Kortom, door de gebaren kunnen de kinderen eerder met ons communiceren. Al zijn het maar de simpele dingen, zoals mama, papa of eten.

Gebaren? Dat gebruik je toch alleen bij dove mensen en kinderen? Dat dacht ik ook, toen ik er voor het eerst over hoorde. Maar deze methode is heel leuk om met alle kinderen te doen en is zeker de moeite waard om te proberen. Doordat kinderen eerst de gebaren gebruiken, voordat zij in staat zijn om te praten, kunnen zij zich al heel jong duidelijk maken en voorkomt het een hoop frustraties.

“Mijn kind wil niet slapen! Wat nu?"

Laatst vroeg iemand het weer: “jij studeert toch pedagogiek? Weet jij wat ik kan doen om mijn kind te laten slapen?” Tja, dat is een lastige. Er bestaan zoveel theorieën over slapen. En dan moet je ook nog kijken wat er bij jou en je kind past. Daarnaast… wat heb je al geprobeerd?

Er is daar dus niet een eenduidig antwoord op en ervaren meer ouders dit als een probleem. Er zijn natuurlijk wel een aantal tips die ik aan ouders mee kan geven. Maar als ouder moet je wel achter sommige tips staan. Ik kan heel leuk zeggen dat je je kind moet laten huilen, maar als je dat niet volhoudt, verleng je het huilen van je kind steeds een klein beetje. Een kind heeft gauw genoeg door of mama uiteindelijk wel of niet komt. Overigens heeft het geen zin om een kind die in paniek is te laten liggen. Een kind moet zich ook veilig voelen. Ga er dus wel naar toe als je kind je nodig heeft, maar pas op dat het geen machtsspelletje wordt.

Zodra baby’s steeds meer kunnen, gaan ze de wereld ontdekken. Slapen heeft dan geen prioriteit meer. Logisch dus dat veel ouders tegen het “slaapprobleem” aanlopen. Een slaapritueel kan hierbij helpen (liedjes zingen, verhaaltje voorlezen, vaste tijden etc.). Dit zorgt voor voorspelbaarheid. Daarnaast is het belangrijk dat de slaapkamer een plek van rust is. Wiegen kan heel goed werken, maar in sommige gevallen ook tegen je. Zodra je niet meer wiegt, missen ze het wieggevoel. Het kan zijn (hoeft niet) dat kinderen daardoor vaker wakker worden. De kunst is eigenlijk om je kind net in bed te leggen, vlak voordat hij/zij in slaap valt.

Uit eigen ervaring weet ik dat zachtjes over het voorhoofd of wenkbrauw wrijven ook een goede methode is om een kind in slaap te krijgen. Ze worden er rustig van en ze worden gedwongen om hun ogen dicht te doen. Wil je het liefst dat je kind leert om alleen in slaap te vallen? Denk dan aan een knuffel. Soms kan het zijn dat een kind last heeft van verlatingsangst. Een knuffel kan hen het gevoel geven niet zo eenzaam te zijn.

Kortom, genoeg dingen om uit te proberen.

Hoe doen ouders dat toch?

Laatst zag ik op het internet een filmpje, waarbij mensen op de zwaarste baan gingen solliciteren. Voordat je verder leest, is het handig om eerst het filmpje te bekijken. Zie onderstaande link:

https://www.youtube.com/watch?v=HB3xM93rXbY

Oké, filmpje gezien? Dan kun je weer verder lezen.

Eerst dacht ik dat dit filmpje bedoeld was om mensen er van bewust te maken dat dit nog steeds een groot probleem is in derde wereld landen. Wat ook een heel goed doel was geweest. Want helaas is dat ook nog steeds zo. Maar dit filmpje ging over moeders en dat moeder zijn de zwaarste baan ter wereld is. Dit ben je 24/7 en kun je niet even loslaten. En zelfs niet als je ziek bent. 
Daar dacht ik dus van de week aan. Mijn vriend en ik lagen beide met griep op bed. We konden beide geen kant op en moesten toch echt voor onszelf zorgen. We besefte ons ineens... hoe zouden we dit hebben gedaan als we kinderen hadden gehad? We hebben een kinderwens, maar stiekem waren we toen heel even blij dat wij alleen voor onszelf hoefden te zorgen...

Gamen

Gewelddadige games is al jaren een punt van discussie. Laatst las ik een artikel over een onderzoek waaruit bleek dat gewelddadige games geen agressie veroorzaken, maar dat gamen op zich al agressie kan veroorzaken door frustraties. Het maakt dus niet uit wat voor games iemand speelt.

Toch zag ik gisteren een jongen van 12 een gewelddadig spel spelen waar ik mij nogal zorgen over maakte. In mijn ogen zag het er behoorlijk realistisch uit, waarbij mensen neergeknald werden en vervolgens gewoon weer rondliepen. En dit wordt gezien als “stoer”. Ja, heel stoer, maar realiseren deze kinderen zich (want het zijn nog kinderen) dat dit in het echte leven wel anders werkt? Voorkomen dat kinderen zo’n spel spelen is lastig. Je hebt er niet altijd controle op. Maar ik denk dat het wel belangrijk is om er met je kind er over te blijven praten en vragen of ze het verschil zien tussen echt en nep.

En dan dit soort games spelen waar je kind van 3 bij is. Verstandig? Nou nee, maar het gebeurt! Van jongs af aan leren deze kinderen dat geweld normaal is. Dat is toch iets waar je ze, als ouder, eigenlijk voor wilt beschermen.

Maar hoe zit het dan als deze jonge kinderen oorlogje willen spelen? Geef je ze dan een speelgoed pistooltje die nauwelijks van het echt te onderscheiden is? Of laat je ze meer hun fantasie gebruiken?

Allemaal dilemma’s waar ouders tegenaan lopen, want waar doe je verstandig aan? Naar mijn mening is het belangrijk om kinderen bewust te maken van het gevaar. Dat het allemaal nep is en dat het in het echte leven alles behalve stoer is, maar eerder gruwelijk…

Voorlezen aan katten

Deze link laat een heel interessant filmpje zien over kinderen die voorlezen aan katten. Een project dat is over komen waaien uit Amerika. Kinderen kunnen oefenen met lezen, zonder dat er volwassenen over hun schouder mee kijken en de katten in het asiel krijgen aandacht. Leuk initiatief en zeker de moeite waard om eens te proberen.

http://www.hartvannederland.nl/top-nieuws/2014/voorlezen-aan-een-kat/

Spelen deel 3

Na de artikelen "spelen" en "even terugkomen op het spelen", zal ik weer even tijd maken voor het onderwerp spelen. Dit onderstaande artikel laat zien hoe belangrijk spelen is en hoe jong daar al aandacht voor moet zijn. Zorg dus voor genoeg speelgoed voor de kleine en dat hij of zij er ook bij kan. Dit houdt niet in dat je altijd het speelgoed aan moet geven. Leg het bijvoorbeeld vlakbij om je baby te stimuleren zich om te draaien. En zorg voor variatie in het speelgoed. 

Knip en plak de onderstaande link:
http://www.rtlnieuws.nl/nieuws/binnenland/baby-zonder-speelgoed-heeft-als-peuter-vaker-emotionele-problemen

Vervelen

In de vrije tijd die kinderen hebben kunnen zij lekker ontspannen en eigen keuzes maken en interesses volgen. Kinderen kunnen dan gaan doen waar ze zelf zin in hebben.

Maar soms is vrije tijd helemaal niet leuk. Een kind kan zich soms gaan vervelen. 

Kinderen gaan zich vervelen als er te weinig leuks of interessant in de buurt is om te doen of dat ze mogen doen. Het is een gevolg van te weinig prikkels in de omgeving. Dit kan komen door afwezigheid van materialen, ontbreken van financiële middelen, faciliteiten in de buurt etc. (1)

Toch heeft verveling ook belangrijke functies (2):

• -          Rustperiode. Even kunnen verwerken wat een kind net gedaan heeft, en rustig kan            nadenken over de volgende activiteit.
• -          Leren zelf initiatieven nemen om uit de verveling te komen.
• -          Stimuleert creativiteit.

Een te veel aan activiteiten voor uw kind kan er dus voor zorgen dat uw kind niet meer de kans heeft om even tot rust te komen.

Kortom, het is niet erg als uw kind zich verveelt. Zorg voor een goede balans en laat uw kind zelf nadenken over hoe hij of zij het gat tussen de activiteiten kan opvullen.

(1)    Bron: NJI.nl

(2)    Bron: Pedagogisch kader kindercentra 4 – 13 jaar