Afscheid

Ik ga afscheid nemen van blogger!

Sinds gisteren is mijn nieuwe site online, waar ik heel trots op ben! Al mijn blogberichten kunnen jullie lezen via mijnkindkandewasdoen.nl en daar kunnen jullie mij ook volgen.

Ik zie jullie graag daar!

Liefs, Leonie

Straffen en belonen? Maar hoe dan?

Straffen en belonen. Iedereen doet het op zijn eigen manier, maar veel ouders zijn er toch onzeker over. Want doen ze het wel goed?

Ik denk dat het belangrijk is om aan te voelen wat voor jou en je kind werkt. Maar wat ik wel veel zie, is dat er tegenwoordig een trend heerst om zoveel mogelijk met je kinderen te praten en weinig te straffen. Praten ben ik alleen maar eens. Verantwoorden waarom je iets vindt, is belangrijk. Zo kan een kind ook zijn mening ontwikkelen en begrijpen waarom een bepaalde actie niet goed is of wat de consequenties zijn van zijn of haar actie.

Persoonlijk vind ik dat de samenleving een beetje truttig aan het worden is. Straffen zou niet werken en ouders denken dat hun kind niet optimaal gelukkig is als hij of zij wordt gestraft. Mijn mening: zonder straffen, bestaan er geen beloningen. Want wat is dan de norm? Een leven vol met beloningen en overal mee weg kunnen komen? Nee, dat zou niet de norm moeten zijn.

Straffen in het wilde weg heeft geen zin. Er zitten een aantal voorwaarden aan straffen (Aronson, sociale psychologie):

• Direct en onvermijdelijk. Een kind moet dus direct gestraft worden na het vertonen van ongewenste gedrag en het gevoel hebben dat hij of zij er niet aan kan ontkomen.
• Consistent en consequent. Elke keer als het ongewenste gedrag zich voordoet, moet er een straf volgen en dan ook de aangekondigde straf daadwerkelijk uitvoeren.

Straffen klinkt heel hard. Maar een time-out hoek kan al voldoende zijn. Denk na de time-out hoek wel nog even aan praten met je kind. Dus uitleggen waarom jij dit gedrag niet wil zien en maak afspraken. Welk gedrag wil jij als ouder graag zien, als zich weer een dergelijke situatie zich voordoet? En waarom?

Daarnaast kun je ook een beloning wegnemen. Denk bijvoorbeeld aan een stickersysteem. Hebben ze zich niet aan de afspraak gehouden, krijgen zij ook geen sticker. Dit voelt niet leuk, maar de volgende dag hebben ze weer een nieuwe kans om een sticker te verdienen. Ze zullen dan extra hun best doen, als jij ze er ook nog even aan herinnert. Kinderen zijn dan extra blij met de verdiende sticker. Hierdoor wordt de beloning leuker. Een stickersysteem is, net als straffen, alleen effectief, als je hier consistent en consequent mee om gaat.

Energiedrankjes voor je kind?

Als ik energiedrankjes ruik, dan word ik al misselijk. Die zoete kauwgomballen lucht… Ik snap echt niet wat mensen daar lekker aan vinden. Maar dat geeft niet. smaken verschillen. Wat ik alleen niet begrijp is dat die meuk ook aan kinderen verkocht mag worden. Met hoeveel kopjes koffie is de energiedrankjes ook al weer te vergelijken? 4? 5?

In de media worden diverse discussies gevoerd over dit onderwerp. Verschillende experts adviseren om een leeftijdsgrens in te voeren bij de aankoop van die blikjes. Te veel suiker en cafeïne en suiker kan gewoon niet goed zijn voor kinderen. Overgewicht, hartkloppingen en slaapproblemen zijn veel voorkomende problemen bij gebruik van deze drankjes.

Ik ben voor het invoeren van een leeftijdsgrens en aan ouders kan ik alleen maar adviseren om te praten met je kind over het gebruik van energiedrankjes. Net als roken en drugs is dit ook een onderwerp dat bespreekbaar gemaakt moet worden. En dat er niet te licht over dit onderwerp wordt gedacht.

Even wat anders... even lekker mollen

Tussen de pedagogische werkzaamheden door, is er natuurlijk ook tijd voor wat ontspanning. Althans, wel voor mij. En wat mij op dit moment erg bezighoudt, is: “Wie is de mol?” Can’t get my mind of it!! Net als meer mensen, als ik Facebook en Twitter moet geloven. De wildste theorieën kom ik tegen en spoken door mijn hoofd.

Mijn hoofdverdacht: Rik. Dat is hij al vanaf aflevering 1. Gevolgd door steeds weer wisselende, andere verdachten. Want ergens is Rik misschien ook wel too Obvious. Dus maak ik mezelf maar weer knettergek met de mogelijke hints en molacties die er op kunnen wijzen dat het toch ook wel eens Chris of Martine, of nee… Carolina, zouden kunnen zijn. Sterker nog, mijn top 3 veranderd zo’n beetje iedere dag. Rik nog wel op nummer 1, maar soms twijfel ik daar zelfs aan. Herkenbaar of niet soms?

Wat hou ik toch van dit programma en de “Molkoorts” is bij mij flink toegeslagen. Ik blijf dus nog even lekker door speculeren. Jullie toch ook?

Je kind beschermen tegen het nieuws

Gisteren gebeurde het weer. Twee (later bleek 3) gemaskerde mannen drongen een kantoorgebouw binnen in Parijs en begonnen om zich heen te schieten. Meer hoorde ik niet. Details wilde ik eigenlijk liever niet weten. Later begon ik toch nieuwsgierig te worden. Wie waren deze mannen? Wat was het motief? En nog meer vragen.

Op internet gingen filmpjes rond van de schietpartij. Filmpjes die ik niet wilde zien. Maar waar ik middels de sociale media toch weer steeds op geattendeerd werd. En dan komt toch het moment dat je gaat kijken… Op de beelden is te zien hoe een politieagent op de grond ligt. Neergeschoten, maar leeft nog. Een gewapende gemaskerde man komt op hem afgelopen. Dan wordt het beeld zwart. Ik schrik en weet donders goed hoe dit is afgelopen.

Dit soort nieuws beangstigd mij steeds meer. En dit krijgen kinderen ook mee. Ik weet dat oorlog en geweld van alle tijden is. Dat hoef ik niemand wijs te maken. Maar het komt door televisie, internet en sociale media wel erg dichtbij. Hoe kunnen we onze kinderen hiervoor beschermen? Moeten we onze koppen in het zand steken? Net doen alsof dit allemaal niet gebeurt? Of moeten we juist open kaart spelen?

Kinderen krijgen dit hoe dat ook mee. Ik zou dus zeker niet mijn kop ervoor in het zand steken. Praten, dat is wat ik zou doen. Liever dat zij die beelden onder begeleiding zien en dat je er voor hen bent, dan dat zij dit stiekem doen en overdonderd worden door de angst. Kijk daarbij wel naar je kind. Probeer je kind wel te beschermen tegen dit soort beelden, als je merkt dat je kind er last van krijgt. Bijvoorbeeld als je kind er nachtmerries van krijgt. En blijven praten. Laat merken dat je de gevoelens van je kind begrijpt en geef je kind het gevoel dat hij/zij zijn/haar gevoelens bij je kwijt kan.

Zo werkt dat ook voor ons. Ik praat hier ook over met mijn partner. Mij helpt dat om de angst te reguleren. Dit werkt voor een kind net zo.

Brazilië

Het is al weer enige tijd geleden dat ik voor mijn blog iets heb geschreven. Nadat ik in juli ben afgestudeerd, ben ik gelijk in het werk gerold. Wat een geluk, maar meteen ook een druk werkend leven. Dat was even wennen. Maar voordat ik over ging in het drukke werkende leven, heb ik nog in drie weken tijd Brazilië mogen ontdekken.

Voor de start van onze rondreis door Brazilië, werden we gewaarschuwd dat we vooral heel goed op onze spullen moesten letten. Het kwam bij mij over alsof Brazilianen enorme criminelen waren en dat Brazilië het meest onveilige land van de wereld is. Bij voorbaat werd ik er al een beetje angstig van. Het bleek allemaal minder erg te zijn als dat ik in mijn hoofd had. In Rio de Janeiro bleken de mensen ontzettend vriendelijk te zijn. Stond je even te zoeken, was er altijd wel iemand die vroeg of hij of zij je ergens mee kon helpen. Ook zonder dat je daarna je spullen kwijt was of dat ze een fooitje wilden hebben. Nee, deze mensen waren oprecht behulpzaam. Ook al konden ze nauwelijks tot geen Engels.

Het leven in Brazilië gebeurt vooral op straat. Brazilianen zijn uitbundige mensen. Van een afstandje begroeten ze elkaar op een luidruchtige manier. Bij Copacabana Beach stonden om de zoveel meter sportapparaten waar flink gebruik van werd gemaakt. Op Ilha Grande (eiland) feesten ze de hele dag en maken zich vooral nergens druk over. Tenminste… zo leek het. En ze leven veel op straat. Ik vond het een verfrissende cultuur en vond het fantastisch om het leven daar voor een tijdje te mogen ervaren.

Toch merkte ik een keerzijde van het leven op straat. Door de “laid-back” houding ontbrak het in mijn ogen soms aan regels en structuur. Op straat zagen we regelmatig opstootjes ontstaan. Ook vond ik het soms ontbreken aan manieren. Simpel even uitkijken waar je loopt en even netjes je excuses aanbieden als je tegen iemand aanbotst, gebeurde niet. Er was ook niemand (een volwassen persoon) in de buurt die er wat van kon zeggen. Volwassenen zelf deden dat ook niet. Ook was het personeel in winkels niet altijd vriendelijk als zij erachter kwamen dat we geen Portugees spraken. Maar ja, dat gebeurt in Nederland ook. Alleen had ik het idee dat kinderen op straat wat meer aan hun lot werden overgelaten.

Helaas heerst er in Brazilië veel armoede. Dat helpt ook niet mee om je kinderen te kunnen ondersteunen in hun ontwikkeling. Zij zullen niet de kansen krijgen, als het grootse gedeelte van de kinderen in Nederland. Vooral in Sao Paulo heb ik een hoop armoede gezien en ook het grootste gedeelte van Rio de Janeiro bestaat uit sloppenwijken.

Dus wat de reden ook is, het zijn andere normen en waarden dan ik heb meegekregen vanuit thuis. Helemaal niet erg. Tijdens mijn opleiding heb ik een minor gevolgd over verschillende culturen en hun opvattingen over opvoeding. Er zijn zoveel verschillende opvattingen, zelfs binnen culturen, waar je als pedagoog rekening mee moet houden. Je probeert dan ook respect te hebben voor bepaalde normen en waarden, ook al liggen deze ver weg van die van jou.

De meesten zullen vast herkennen dat het moeilijk is om je werk los te laten op vakantie. Dat had ik dus ook. Maar in Brazilië hebben ze gewoon een andere levenshouding, waar ik van heb kunnen meegenieten. Een hele mooie ervaring was het. En dan heb ik het niet alleen over de manier waarop zij leven en hun kinderen opvoeden. Maar ook over alle landschappen. Een ervaring om nooit meer te vergeten.

Kindsterren

Tegenwoordig zijn er heel veel talentenjachten op televisie. Sommige talentenjachten mogen kinderen ook aan meedoen of zijn zelfs speciaal alleen voor kinderen bedoeld. Wij kunnen met zijn allen deze kinderen bewonderen hoe zij de sterren van de hemel zingen of een andere bijzondere prestatie leveren. Maar is het wel zo verstandig om deze kinderen al zo jong te “aanbidden”? Als ik kijk naar voormalige kindsterren als Justin Bieber, Michael Jackson, Lindsay Lohan, Amanda Bynes en Britney Spears zou ik denken van niet. We weten allemaal wat met hen is gebeurd of wat er nu nog steeds gebeurt. De roddelbladen staan vol met ontspoorde kindsterren.

Er is nog te weinig onderzoek gedaan naar kindsterren. Jammer. Deze kinderen werken net zo hard als volwassenen, maar zijn veel kwetsbaarder. Wie beschermt hen voor de harde wereld van de showbizz? Kinderen worden zo jong als ze zijn al op een voetstuk gezet en zij hebben gewoonweg het vermogen nog niet ontwikkeld om hier mee om te gaan. Het is bijzonder wat zij al kunnen op hun leeftijd, maar eenmaal volwassen, zijn zij niet dat bijzondere “kindsterretje”. De angst om roem te verliezen overheerst altijd. Eenmaal op dat voetstuk, kun je er alleen nog maar van af vallen. Ze komen in een “gat” terecht met alle gevolgen van dien. Of ze moeten extreme dingen gaan doen om van het schattige imago af te komen, zoals Miley Cyrus.

Overigens gaat het ook wel goed hoor! Kijk maar naar een Justin Timberlake of een Christina Aguilera. Daar hebben we nooit slechte dingen over gehoord. Niet zoals bij sommige van hun concullega’s. Zij hebben de periode van roem als kind wel overleefd of hebben hun donkere periode heel goed verborgen weten te houden. Ik vraag mij dan wel af wat het verschil is geweest. Een sterke persoonlijkheid van zichzelf? Een sterke ouder die hen heeft weten te beschermen tegen alle invloeden dat roem met zich meebrengt?

In ieder geval genoeg voorbeelden die mij er van bewust maken dat ik liever mijn televisie op een andere zender afstem. En ja, ze mogen hun talenten ontwikkelen, maar daar zijn toch andere mogelijkheden voor. Mijn mening: laat je kind nog even lekker kind zijn!