Gisteren gebeurde het weer. Twee (later bleek 3) gemaskerde
mannen drongen een kantoorgebouw binnen in Parijs en begonnen om zich heen te
schieten. Meer hoorde ik niet. Details wilde ik eigenlijk liever niet weten.
Later begon ik toch nieuwsgierig te worden. Wie waren deze mannen? Wat was het
motief? En nog meer vragen.
Op internet gingen filmpjes rond van de schietpartij. Filmpjes
die ik niet wilde zien. Maar waar ik middels de sociale media toch weer steeds
op geattendeerd werd. En dan komt toch het moment dat je gaat kijken… Op de
beelden is te zien hoe een politieagent op de grond ligt. Neergeschoten, maar leeft nog. Een gewapende
gemaskerde man komt op hem afgelopen. Dan wordt het beeld zwart. Ik schrik en
weet donders goed hoe dit is afgelopen.
Dit soort nieuws beangstigd mij steeds meer. En dit krijgen
kinderen ook mee. Ik weet dat oorlog en geweld van alle tijden is. Dat hoef ik
niemand wijs te maken. Maar het komt door televisie, internet en sociale media
wel erg dichtbij. Hoe kunnen we onze kinderen hiervoor beschermen? Moeten we
onze koppen in het zand steken? Net doen alsof dit allemaal niet gebeurt? Of
moeten we juist open kaart spelen?
Kinderen krijgen dit hoe dat ook mee. Ik zou dus zeker niet
mijn kop ervoor in het zand steken. Praten, dat is wat ik zou doen. Liever dat
zij die beelden onder begeleiding zien en dat je er voor hen bent, dan dat zij
dit stiekem doen en overdonderd worden door de angst. Kijk daarbij wel naar je
kind. Probeer je kind wel te beschermen tegen dit soort beelden, als je merkt
dat je kind er last van krijgt. Bijvoorbeeld als je kind er nachtmerries van
krijgt. En blijven praten. Laat merken dat je de gevoelens van je kind begrijpt
en geef je kind het gevoel dat hij/zij zijn/haar gevoelens bij je kwijt kan.
Zo werkt dat ook voor ons. Ik praat hier ook over met mijn
partner. Mij helpt dat om de angst te reguleren. Dit werkt voor een kind net
zo.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten