Het is al weer enige tijd geleden dat ik voor mijn blog iets
heb geschreven. Nadat ik in juli ben afgestudeerd, ben ik gelijk in het werk
gerold. Wat een geluk, maar meteen ook een druk werkend leven. Dat was even
wennen. Maar voordat ik over ging in het drukke werkende leven, heb ik nog in
drie weken tijd Brazilië mogen ontdekken.
Voor de start van onze rondreis door Brazilië, werden we
gewaarschuwd dat we vooral heel goed op onze spullen moesten letten. Het kwam
bij mij over alsof Brazilianen enorme criminelen waren en dat Brazilië het
meest onveilige land van de wereld is. Bij voorbaat werd ik er al een beetje
angstig van. Het bleek allemaal minder erg te zijn als dat ik in mijn hoofd
had. In Rio de Janeiro bleken de mensen ontzettend vriendelijk te zijn. Stond
je even te zoeken, was er altijd wel iemand die vroeg of hij of zij je ergens
mee kon helpen. Ook zonder dat je daarna je spullen kwijt was of dat ze een
fooitje wilden hebben. Nee, deze mensen waren oprecht behulpzaam. Ook al konden
ze nauwelijks tot geen Engels.
Het leven in Brazilië gebeurt vooral op straat. Brazilianen
zijn uitbundige mensen. Van een afstandje begroeten ze elkaar op een luidruchtige
manier. Bij Copacabana Beach stonden om de zoveel meter sportapparaten waar
flink gebruik van werd gemaakt. Op Ilha Grande (eiland) feesten ze de hele dag
en maken zich vooral nergens druk over. Tenminste… zo leek het. En ze leven
veel op straat. Ik vond het een verfrissende cultuur en vond het fantastisch om
het leven daar voor een tijdje te mogen ervaren.
Toch merkte ik een keerzijde van het leven op straat. Door
de “laid-back” houding ontbrak het in mijn ogen soms aan regels en structuur. Op
straat zagen we regelmatig opstootjes ontstaan. Ook vond ik het soms ontbreken
aan manieren. Simpel even uitkijken waar je loopt en even netjes je excuses
aanbieden als je tegen iemand aanbotst, gebeurde niet. Er was ook niemand (een
volwassen persoon) in de buurt die er wat van kon zeggen. Volwassenen zelf
deden dat ook niet. Ook was het personeel in winkels niet altijd vriendelijk
als zij erachter kwamen dat we geen Portugees spraken. Maar ja, dat gebeurt in
Nederland ook. Alleen had ik het idee dat kinderen op straat wat meer aan hun
lot werden overgelaten.
Helaas heerst er in Brazilië veel armoede. Dat helpt ook
niet mee om je kinderen te kunnen ondersteunen in hun ontwikkeling. Zij zullen
niet de kansen krijgen, als het grootse gedeelte van de kinderen in Nederland.
Vooral in Sao Paulo heb ik een hoop armoede gezien en ook het grootste gedeelte
van Rio de Janeiro bestaat uit sloppenwijken.
Dus wat de reden ook is, het zijn andere normen en waarden
dan ik heb meegekregen vanuit thuis. Helemaal niet erg. Tijdens mijn opleiding
heb ik een minor gevolgd over verschillende culturen en hun opvattingen over
opvoeding. Er zijn zoveel verschillende opvattingen, zelfs binnen culturen,
waar je als pedagoog rekening mee moet houden. Je probeert dan ook respect te
hebben voor bepaalde normen en waarden, ook al liggen deze ver weg van die van
jou.
De meesten zullen vast herkennen dat het moeilijk is om je
werk los te laten op vakantie. Dat had ik dus ook. Maar in Brazilië hebben ze
gewoon een andere levenshouding, waar ik van heb kunnen meegenieten. Een hele mooie
ervaring was het. En dan heb ik het niet alleen over de manier waarop zij leven
en hun kinderen opvoeden. Maar ook over alle landschappen. Een ervaring om
nooit meer te vergeten.